Puno aan het Titicacameer
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Henny
16 Oktober 2012 | Peru, Puno
Puno aan het Titicacameer op 3820m
Bij aankomst op het chaotische busstation, blijkt onze bus een mechanische storing te hebben, voor zover we de enkel spaans sprekende meneer achter het loket begrijpen. Maar niet getreurd, er zijn vele aanbieders van busreizen, die hun waar allemaal luid schreeuwend aan de man brengen, dus hij brengt ons naar een andere maatschappij, waarmee we per luxe touringcar op reis gaan. We vermoeden dat beide bussen gewoon niet vol zaten en ze op die manier samenwerken. We reizen met Transzela en dat is haast nog luxer dan per vliegtuig plus dat je ook nog wat van het land ziet. Trouwens Tacca airlines, waarmee we vanaf Arequipa naar Cosco vlogen heeft veel meer ruimte dan LAN airlines en dan Iberia. Iberia was te laat, we hadden maar 2 uur in Madrid en die hadden we ook echt nodig voor de over stap en een kop koffie. Airport madrid is groot, we moesten met een treintje naar de gate.
Het landschap waar we per bus doorreizen lijkt veel op dat waardoor we naar Colca Canyon gingen. Gerard vind het ook op Mongolie lijken, pampas zijn het volgens mij. De kleur van verdord gras, hier en daar een koe en schapen en een armzalige boerderij en veel bergen. Bij het verlaten van Cusco reden we door de buitenwijken........das pas erg, net als Gambia en Mauritius, golfplaten hutjes en half afgebouwde huizen.
Om 3 uur komen we met de bus aan in Puno. We regelen een taxi die ons naar het hotel brengt in het midden van de stad. Dit ziet er goed uit, wat er moet zijn is er. Het wordt gerund door twee broers. Na even bijkomen van de busreis en wennen aan de hoogte gaan we naar de Plaza des Armas. Puno lijkt een heel rustig stadje te zijn. Toen we binnen kwamen rijden dachten we van waar zijn we nu terecht gekomen. Veel huizen nog niet af, veel stof en rook. Eeen beetje armoedige indruk. Maar eenmaal in de stad valt dat mee. Maar dat is vaak zo, de buitenwijken zien er vreselijk armoedig uit. In nederland zijn we misschien doorgeslagen naar de kant dat alles is geregeld, hier val je gewoon buiten de boot als je niks verdient. s Morgens zie je overal groepen locals die staan te wachten op werk of op wat dan ook. Als je er langs loopt vragen ze je gewoon om geld. Ga werken, denk ik dan, maar ja misschien is er wel niks.... Toch zien we wel veel mensen werken, vrouwen met monddoekjes voor die de hele dag de straat en de pleinen vegen, overal handelaren met tassen vol gebreide truien, mutsen enz, de meest ingenieuze karretjes, propvol met flesjes drinken en snacks.
We zitten vlakbij de Plaza de Armas, het centrale plein van elke stad in Peru en daar lopen we heen door een winkelstraat. Veel touroperators en we boeken een tour om het Lago de Titicaca verder te verkennen. We eten in een klein gezellig tentje. Ook komen we onze amerikaanse bekenden, Cathy, Peter, Paul en Robin weer tegen. We zien hun elke keer weer terug al vanaf La casa de mi Abuela in Arequipa, waar zij ook zaten en ook op dezelfde Colca Canyon tour ginen. We spreken met hun af de volgende dag te gaan eten, zij gaan daarna weer naar de USA, dus dat is zeker de laatste keer dat we ze tegenkomen.
De volgende morgen worden we om 6.45 uur opgepikt, tj ahet is wel vakantie maar vroeg opstaan is hier aan de orde van de dag. Nou leven de peruanen ook veelal bij het daglicht en om 6 uur wordt het licht en s avonds weer donker.WE gaan naar de haven en komen in een bootje van max 20 pers. Eerst varen we naar de Uros stam, deze leven op drijvende rietvelden in het meer. Het is prachtig weer, het ziet er allemaal heel vrolijk uit, de vrouwen en meisjes in vrolijk gekleurde kleding, leuke rieten hutjes op de rietvelden. We krijgen te zien hoe zo'n rietveld is opgebouwd, ze kunnen max. 30 jaar bestaan, en ze leggen er wel steeds een nieuwe laag riet bovenop. De vrouwen laten zien wat ze allemaal maken en dat kunnen we uiteraard kopen. Ook kunnen we tegen betaling op een rieteen boot meevaren. Ook daar zagen we onze amerikanen op een andere boot.....Toiletten die zijn 10 min varen ver weg! Ook voor mensen die daar wonen. Het is wel bijzonder om zon gemeenschap te zien. Daarna varen we door naar het eiland Taquile, waar ook een aparte stam woont. Hier is de klederdracht weer heel anders, maar ook fleurig. De vrouwen dragen over hun fleurige rokken, zwarte omslagdoeken met fel gekleurde pompoenen, de vrijgezelle mannen dragen een rood/witte muts en de getrouwde mannen een rode muts. No cheating dus. Na hier een lunch in de buiten lucht met schitterend uitzicht op het Titicaca meer te hebben genuttigd, lopen we over de top van het eiland ( best zwaar op deze hoogte en midden op de dag) weer terug naar de boot. We varen dan terug naar Puno en hebben onderweg regen, maar we zitten droog. s Avonds eten we met de amerikanen in een gezellig restaurant met life panfluit muziek vlakbij ons hotel Munay Tambo, een prima plek om te overnachten.
Bij aankomst op het chaotische busstation, blijkt onze bus een mechanische storing te hebben, voor zover we de enkel spaans sprekende meneer achter het loket begrijpen. Maar niet getreurd, er zijn vele aanbieders van busreizen, die hun waar allemaal luid schreeuwend aan de man brengen, dus hij brengt ons naar een andere maatschappij, waarmee we per luxe touringcar op reis gaan. We vermoeden dat beide bussen gewoon niet vol zaten en ze op die manier samenwerken. We reizen met Transzela en dat is haast nog luxer dan per vliegtuig plus dat je ook nog wat van het land ziet. Trouwens Tacca airlines, waarmee we vanaf Arequipa naar Cosco vlogen heeft veel meer ruimte dan LAN airlines en dan Iberia. Iberia was te laat, we hadden maar 2 uur in Madrid en die hadden we ook echt nodig voor de over stap en een kop koffie. Airport madrid is groot, we moesten met een treintje naar de gate.
Het landschap waar we per bus doorreizen lijkt veel op dat waardoor we naar Colca Canyon gingen. Gerard vind het ook op Mongolie lijken, pampas zijn het volgens mij. De kleur van verdord gras, hier en daar een koe en schapen en een armzalige boerderij en veel bergen. Bij het verlaten van Cusco reden we door de buitenwijken........das pas erg, net als Gambia en Mauritius, golfplaten hutjes en half afgebouwde huizen.
Om 3 uur komen we met de bus aan in Puno. We regelen een taxi die ons naar het hotel brengt in het midden van de stad. Dit ziet er goed uit, wat er moet zijn is er. Het wordt gerund door twee broers. Na even bijkomen van de busreis en wennen aan de hoogte gaan we naar de Plaza des Armas. Puno lijkt een heel rustig stadje te zijn. Toen we binnen kwamen rijden dachten we van waar zijn we nu terecht gekomen. Veel huizen nog niet af, veel stof en rook. Eeen beetje armoedige indruk. Maar eenmaal in de stad valt dat mee. Maar dat is vaak zo, de buitenwijken zien er vreselijk armoedig uit. In nederland zijn we misschien doorgeslagen naar de kant dat alles is geregeld, hier val je gewoon buiten de boot als je niks verdient. s Morgens zie je overal groepen locals die staan te wachten op werk of op wat dan ook. Als je er langs loopt vragen ze je gewoon om geld. Ga werken, denk ik dan, maar ja misschien is er wel niks.... Toch zien we wel veel mensen werken, vrouwen met monddoekjes voor die de hele dag de straat en de pleinen vegen, overal handelaren met tassen vol gebreide truien, mutsen enz, de meest ingenieuze karretjes, propvol met flesjes drinken en snacks.
We zitten vlakbij de Plaza de Armas, het centrale plein van elke stad in Peru en daar lopen we heen door een winkelstraat. Veel touroperators en we boeken een tour om het Lago de Titicaca verder te verkennen. We eten in een klein gezellig tentje. Ook komen we onze amerikaanse bekenden, Cathy, Peter, Paul en Robin weer tegen. We zien hun elke keer weer terug al vanaf La casa de mi Abuela in Arequipa, waar zij ook zaten en ook op dezelfde Colca Canyon tour ginen. We spreken met hun af de volgende dag te gaan eten, zij gaan daarna weer naar de USA, dus dat is zeker de laatste keer dat we ze tegenkomen.
De volgende morgen worden we om 6.45 uur opgepikt, tj ahet is wel vakantie maar vroeg opstaan is hier aan de orde van de dag. Nou leven de peruanen ook veelal bij het daglicht en om 6 uur wordt het licht en s avonds weer donker.WE gaan naar de haven en komen in een bootje van max 20 pers. Eerst varen we naar de Uros stam, deze leven op drijvende rietvelden in het meer. Het is prachtig weer, het ziet er allemaal heel vrolijk uit, de vrouwen en meisjes in vrolijk gekleurde kleding, leuke rieten hutjes op de rietvelden. We krijgen te zien hoe zo'n rietveld is opgebouwd, ze kunnen max. 30 jaar bestaan, en ze leggen er wel steeds een nieuwe laag riet bovenop. De vrouwen laten zien wat ze allemaal maken en dat kunnen we uiteraard kopen. Ook kunnen we tegen betaling op een rieteen boot meevaren. Ook daar zagen we onze amerikanen op een andere boot.....Toiletten die zijn 10 min varen ver weg! Ook voor mensen die daar wonen. Het is wel bijzonder om zon gemeenschap te zien. Daarna varen we door naar het eiland Taquile, waar ook een aparte stam woont. Hier is de klederdracht weer heel anders, maar ook fleurig. De vrouwen dragen over hun fleurige rokken, zwarte omslagdoeken met fel gekleurde pompoenen, de vrijgezelle mannen dragen een rood/witte muts en de getrouwde mannen een rode muts. No cheating dus. Na hier een lunch in de buiten lucht met schitterend uitzicht op het Titicaca meer te hebben genuttigd, lopen we over de top van het eiland ( best zwaar op deze hoogte en midden op de dag) weer terug naar de boot. We varen dan terug naar Puno en hebben onderweg regen, maar we zitten droog. s Avonds eten we met de amerikanen in een gezellig restaurant met life panfluit muziek vlakbij ons hotel Munay Tambo, een prima plek om te overnachten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
